ای در هوای ماتم تو عرش، سوگـوار            ای در غـم تو چـشم سماوات، اشکـبار

اسـلام در مـصیـبت تو می‌شـود یـتـیـم            دین در فراق روی تو بی تاب، بی قرار

ما را در اوج گـنبد خـضرای خود ببر            تا روی گنبدت بـنـشـیـنـیم چون غـبـار

هرگز ز یـاد حـضرت زهـرا نمی‌رود            چـشمی که شد ز مـاتم تو ابـر نوبهـار

رفـتی و از مدیـنـۀ تو رفـت دلخـوشی            کوچید مرغ عشق و محبت از آن دیار

سر زد پس از تو ای به همه خلق مهربان            از امـت تـو آنچـه نـمی‌رفـت انـتـظـار

هر چند از تو غـیر محبت نـدیـده بـود            اما به اهـل بـیت تو بـد کـرد روزگـار

گلچین رسید و بعد تو خشکید پشت در            یـاسی که مـانـده بود ز بـاغ تو یـادگار

گُـر می‌گـرفت آتـش کـیـنه به خـانـه و            می‌رفت سمت پهلوی گل دست‌های خار

آن دست که به بازوی زهرا قلاف زد            انـداخت دور گـردن مـولا طـنـاب دار

در بـین کـوچه بـاز هـمان دست آمد و            دیوار کوچه خون شد و افـتاد گوشوار